Bloemen voor Louise

Het is zaterdagochtend als ik vol enthousiasme mijn bloemenjurk aantrek. Het mag buiten een graadje of tien zijn, maar ik weiger mij uitsluitend in dikke truien, wollige sjaals en warme winterjassen te hullen. Ik ga vandaag wat kleur in de grijze wereld brengen, want ik ga op pad om in Utrecht bloemen weg te geven aan wildvreemden samen met een gastgeefster. Om elf uur krijg ik echter een berichtje van mijn gastgeefster; ze is ziek en kan niet mee. Niet verwonderlijk met het weer, dus ga ik alleen om mijn kleurige missie.

Ondanks dat het fris - stiekem sla ik mijzelf voor mijn kop dat ik zo nodig zonder winterjas maar met bloemenjurkje de deur uit moest – is het druk in de stad. Nu is dat op zaterdag niet bepaald uitzonderlijk in Utrecht, maar dit weekend is de stad in de ban van het “Knüss Winterfest”. Ook ik blijf een uur hangen op de zelfgemaakte kerstmarkt op de Mariaplaats waar creatieveling handgemaakte cadeautjes en etenswaren verkopen en kijk even naar de schaatsende mensen op het Neude. Hier en daar loopt er iemand met een kerstmuts rond, maar over het algemeen zie ik toch heel veel dikke donkere jassen en van tijd tot tijd paraplu’s.

Als ik richting de bloemenmarkt loop, zie ik van een afstandje alleen maar kerstbomen. Even vraag ik mij af of er misschien geen bloemen verkocht worden met dit winterse weer, maar achter de haag van kerstbomen zie ik gelukkig ook een heleboel bloemen. Geïnspireerd door mijn jurk met grote paars met witte bloemen, besluit ik een boeket met paars en wit te laten maken. De winterse besjes en hyacinten lachen ook lief naar mij, maar ik besluit die een andere keer mee te nemen.

Als ik met twee bossen bloemen in mijn armen door de stad wandel, krijg ik met niemand oogcontact. Iedereen lijkt weggedoken in zijn jas of onder een paraplu. De moed zakt mij in de schoenen en ik besluit richting huis te wandelen. Ik lijk even geen vraag te hebben op de vraag: wie kan ik vandaag blij maken met een bos bloemen? Juist op dat moment valt mijn oog op een vrouw die een stuk voor mij uit loopt. Ze valt op tussen alle mensen in hun donkere winterjassen, omdat zij net zoals ik bloemige kleding draagt. Van een afstandje straalt haar kleurige jas mij tegemoet. Ik versnel mijn pas in de hoop dat ik haar kan inhalen. Als zij vervolgens haar pas iets vertraagd omdat het stoplicht op rood staat, spreek ik haar aan.

“Mag ik u wat vragen?”, zeg ik als ik naast haar loop. “Ja”, antwoord ze. “Mag ik u deze bloemen aanbieden”, vraag ik haar. Er valt een stilte, die ik zo snel mogelijk invul door uit te leggen wat het idee achter “Bloemen voor” is. “En je hoeft daar niets voor terug?”, reageert Louise verbaasd. “Nee.” “Mag ik je dan een dikke kus geven?”, vraagt ze lachend. Als ik bevestigend knik krijg ik drie kussen op mijn wang. Niet veel later scheiden onze wegen weer. Elk onze kleurige weg op een grijze dag.

Wil je op de hoogte blijven van alle bloemenverhalen? Volg ons ook op Facebook en Instagram.

Liefs,

Annelies